Ik ben deze morgen ook nog gaan werken. Op een manier was dat wel leuk omdat k dan iets te doen had. Maar ik zat daar nog op mijn stoel te draaien tot het moment dat ik mocht gaan.
En hoe dichter dat moment kwam dat ik voor die 8¨of 9 koppige jury mocht gaan staan werd ik meer en meer onzeker over wat ik gemaakt had. Op een moment trilde mijn handen zelfs, en dat heb ik normaal nooit zo een zenuwen. Ik had er echt geen zin in maar tegelijk wou ik dat het over was. En het enige dat nog door mijn hoofd ging was ze gaan het niet goed vinden.
Toen ik er binnen liep, was ik even zenuwachtig, maar hoe langer ik babbelde hoe meer ik mij op mijn gemak voelde, ik kan voor een groep spreken. Dit is wat ik echt kan, het enige dat ik minder vind is dat ze zo een persoonlijke dingen van mij beoordelen. Dingen waar ik enorm hard aan heb gewerkt. Nachten slaap voor heb gelaten.
Ik begon met mijn posters en vouwfolder. Mijn vouwfolder vonden ze kloppen. Die zat juist, het was een tof idee. Alleen vonden ze mijn typografie te braaf en misschien zelfs saai maar tegelijk ook wat druk. Het collage gebeuren moest ik in mijn typografie meer hebben uitgewerkt. Dan zeiden ze over mijn posters weer dat die minder goed waren. Dat het teveel een kader in een kader in een kader was. Maar ik heb het vertikt om die buitenste rand weg te laten. gewoon omdat het de kleuren van de posters meer bijeen bond. Ze vonden de doelgroepen ook niet nodig. bij de vouwfolder vonden ze die mannetjes voor elk kind goed. Ik moest kinderen niet onderschatten om het simpeler te maken voor jongere kinderen. Hetgene waar de leraar juist heel hard op had gehamerd om dat wel te doen. toen zei plots een leraar dat de voorstelling ook in het paleis word gegeven dus ik kinderen zeker niet moest onderschatten, Haar pleidooi snapte ik even niet. Precies alsof het Paleis iets verandert aan de inhoud van de voorstelling. Het is dus wat een tegenstelling van wat de leraar door het jaar heeft gezegd en nu de jury. De poster met de aap zou een leraar ook beter hebben gevonden als alleen die tekening met tekst bij.
De vraag die iemand ook stelde was wanneer iets een collage was. Wat ik wel een grappige vraag vond want je kan er voor jezelf op antwoorden wat je wou. Ik heb er op geantwoord dat ik er vorig jaar een paper over heb geschreven en dat ik toen voor mij heb uitgemaakt dat een collage voor mij is vanaf dat je papier en lijm gebruikt.
Dan mocht ik mijn boekje voorleggen. En ik begon meteen met te zeggen dat het boekje voor mij dit jaar meer dan een schoolopdracht was. Dat het laat zien wie ik nu op het moment ben, dat het zeer persoonlijk was en dat de teksten zorgvuldig zijn gekozen. en dat beaamde dan ook wel een leraar. Ik heb gezegd dat je vaak de teksten moet lezen om te begrijpen waarom er beelden bij staan. De vraag was ook als ik al de foto's zelf had gemaakt, waar ik dus een ja op antwoordde.
Er werd natuurlijk gevraagd naar mijn lettertypes. Die ik probleemloos kon opsommen. Georgia, Bembo, Helvetica, Jason. Maar waarom had ik deze gekozen,... puur op gevoel. Het gevoel dat de tekst moet uitstralen maar ook wat er naar mijn gevoel het beste uitzag. En blijkbaar is Georgia een typeface voor op het scherm. Waarop ik zei, sorry maar mij heeft die mij altijd het meeste aangetrokken waardoor ik die in print gebruik. ik vind het gewoon belachelijk dat er lettertypes zijn voor op scherm of print. Ik snap wel dat er lettertypes zijn voor kranten, boek, enzovoort. Maar het scherm print verhaal snap ik niet echt. Het algemene verhaal ook in mijn posters en vouwfolder was dus dat ik niet veel van typografie afwist. En dat is ook waar. De vraag waarom dat dat kwam antwoordde ik wat verdedigend dat ik er niets van geleerd heb in mijn opleiding. En dat is ook, de studenten krijgen tegenwoordig typografie als apart vak wat ik heel goed vind, maar ik heb het nooit gehad en mijn jaren werden er wat ingegooid en we moesten het wat zelf uitzoeken. Weet ik veel waarom een lettertype goed is of niet. Het antwoord van een leraar daarop was dat als ik wist dat ik er minder goed in was, er genoeg boeken in de bib waren om dat zelf bij te leren en uit te zoeken. Waarop ik wat geïrriteerd zei dat ik dit jaar wel wat meer had uit te zoeken verwijzend dat ik het niet makkelijk heb gehad op momenten. Wat is dat ook voor een commentaar, het is zeggen dat zei hun werk niet goed doen en ik het maar alleen moet oplossen. Ik heb de laatste maanden nu al enorm veel uren besteed aan die opdrachten, precies alsof ik in die paar vrije uurtjes ook nog in de bib ging zitten om uit te zoeken welk lettertype waarom is gemaakt. Dat wil ik in de toekomst rustig aan wel doen, maar dat gaat niet op een paar maanden alles op één.
En toen had ik plots gezegd, ik weet niet meer op welke vraag, dat mijn opleiding hier wat schots en scheef is gelopen. Door het Grafische dat je moest doen, waarvan ze nog weten dat ik heb gedaan en waar eerder al op gezegd was dat ik dat toen goed deed. Maar toch overging naar illustratie omdat dat mijn keuze was. Er was gewoon niet genoeg persoonlijke begeleiding in die keuzes. het ging voor mij dus schots en scheef. Waarop een leraar dan geruststellend droog zei, dan zullen we dat nu wel recht trekken he. Waar ik alleen maar op kon zeggen, dat hoop ik. Het leek een beetje een geruststelling. Maar toch geen zekerheid van mijn slagen.
Dan werd mij gevraagd waar ik me dan nu het beste in voelde. Grafische of illustratie. Ik heb gezegd dat dat een moeilijke vraag was omdat ik geen van beide vond, maar dat ik ertussen in zweef. Het commentaar dat ik meteen terug kreeg (ook nog van de leraar die vorig jaar zei dat ik niet kon tekenen) was dat ik dat dan moest gebruiken. En dan zei ik, ja, zeker. Maar daar ben ik NU pas achter. En dat was vooral omdat de de opleiding Grafische vormgeving studenten heel fel stuurde in ofwel grafisch ontwerp ofwel illustratie maar nooit een combinatie van de twee. De beelden die ik van de twee heb, heb ik me nooit in kunnen vinden. Ik ben geen geweldige illustrator om kinderboeken te maken, ik ben ook geen geweldige grafische (clean) ontwerper die in de voetsporen treed van de leraren. Ik had op school dus nooit een voorbeeld en heb mijn eigen weg moeten zoeken, die ik nu pas gevonden heb. Ik hoop alleen dat ze zoiets kunnen begrijpen en me er niet voor afstraffen.
Ik ben dus niet braaf gebleven in mijn kritiek over de opleiding. Maar de kritiek die ik had is nu niet meer van toepassing want de opleiding is al enorm veel veranderd naar beter. Ik ben gewoon nog een overblijfsel van het oude systeem. Ik ben blij dat ik die dingen heb kunnen zeggen. Misschien niet heel slim voor mijn presentatie en het kan gezien worden als uitvluchten, maar ik heb het gezegd. Het is van mijn lever af, nu kan ik gewoon vooruit en het beste halen uit de ondervindingen die ik dit jaar heb gedaan. In mijn master moet ik dus zeker zoeken hoe ik illustratie en grafische kan combineren in iets dat de school blijkbaar nog niet gezien heeft. Alleen hopen dat ik zo ver kom. Want als ik niet slaag, heb ik al vaak gezegd, dan stop ik gewoon. Geen idee wat ik dan doe, maar ik stop er dan compleet mee.
Op een moment toen ik de uitleg deed over mijn boekje zag ik de leraar in een flits heel tevreden en blij kijken. Dat was even raar en weet niet wat ervan te maken. Was het omdat mijn werk goed was geworden of omdat ik juist iets zei dat grappig was of iets dergelijks.
Dan de leraar die heel de opleiding serieus op zich neemt om er het beste van te maken. Het zich heel fel aantrekt, vroeg me als ik nu meer voldoening had aan wat ik gemaakt had tegenover andere jaren. Waarop ik heel duidelijk ja zei. En dat is ook zo. Als het nu goed of slecht is, ik ben trots op wat ik heb gepresteerd. Ik heb nog nooit zo hard voor school gewerkt en dat heb ik ook gezegd. Ik ben er zeker van dat mijn enthousiasme gekend is bij de jury. Hij vroeg me ook als ik vond dat ik vooruit was gegaan. En het was niet echt een vraag, het was meer een bevestiging verhuld in een vraag waarop ik natuurlijk ook alleen ja kon antwoorden.
Dus in het algemeen heb ik een goed gevoel over de jury als student. Omdat ze mijn inzet zagen, alleen al het feit dat ik twee boekjes kon voorleggen inplaats van één omdat het makkelijker was als jury om te bekijken. De leraren waar ik de opdrachten van begeleid heb gekregen hebben ook gezien hoe veel ik vooruit ben gegaan, en het zijn er twee die dat enorm op prijs stellen. Vier van de leraren die er zaten weten dat ik het enorm moeilijk heb gehad en er nog steeds niet helemaal uit ben. Het fijne hebben ze nooit geweten. Maar ze weten het. Dus ikzelf vind dat ik het goed heb gedaan. Als ik nu slaag of niet. Ik mag trots zijn op mezelf. En dat is een goed gevoel.
Maar tegelijk waren die kleine/grote details waar ze zo kritisch op waren en me op af rekende moeilijk in dat verhaal van de jury te plaatsen. Ik heb er natuurlijk uit geleerd. En daar is de jury ook wel voor. Maar wat is nu de som van dit alles?
Nu is het nog dat creatief dagboek maken (waar ik uitstel van een dag voor heb gekregen) en afwachten als ze mij bellen of niet.
Studenten die niet geslaagd zijn worden namelijk persoonlijk gebeld. Of misschien alleen ik... omdat die leraar wel doorheeft dat ik dat nodig zal hebben als het zo is.
No comments:
Post a Comment